Stałe samoczynne urządzenia gaśnicze są to urządzenia trwale związane z obiektem, zawierające zapas środka gaśniczego, które są automatycznie uruchamiane we wczesnej fazie pożaru. Obiekty wyposażone w stałe samoczynne urządzenia gaśnicze mogą być niewyposażone w system sygnalizacji pożarowej, chyba że system sygnalizacji pożaru jest niezbędny do uruchamiania stałych urządzeń gaśniczych.

Stałe urządzenia gaśnicze ze względu na rodzaj zastosowanego środka gaśniczego możemy podzielić na:

• - wodne,
• - pianowe,
• - gazowe,
• - aerozolowe,
• - proszkowe.

Obowiązujące przepisy[1] wymagają zastosowania stałych urządzeń gaśniczych w:

-archiwach wyznaczonych przez Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych

- muzeach oraz zabytkach budowlanych, wyznaczonych przez Generalnego Konserwatora Zabytków w uzgodnieniu z Komendantem Głównym Państwowej Straży Pożarnej

- ośrodkach elektronicznego przetwarzania danych o znaczeniu krajowym

 Zastosowanie w tych obiektach danego rodzaju urządzeń gaśniczych wynika przede wszystkim z charakterystyki pożarowej obiektu, właściwości pożarowych znajdujących się w pomieszczeniu materiałów i innych czynników wpływających na powstanie i rozwój pożaru. Wg tych przepisów  należy zastosować stałe urządzenia gaśnicze wodne w:

budynkach handlowych lub wystawowych:

- jednokondygnacyjnych, w strefie pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I o powierzchni powyżej 8 000 m2,

- wielokondygnacyjnych, w strefie pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I o powierzchni powyżej 5 000 m2;

 w budynkach o liczbie miejsc służących celom gastronomicznym powyżej 600;

 budynkach użyteczności publicznej wysokościowych;

budynkach zamieszkania zbiorowego wysokościowych.